ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η κοινωνική και πολιτική παρακμή που βιώνει η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες δεν είναι ένα στιγμιαίο φαινόμενο. Είναι το αποτέλεσμα βαθιών παθογενειών, συστημικής διαφθοράς, αποδόμησης αξιών και απομάκρυνσης του κράτους και της κοινωνίας από την ουσία της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης και της Παιδείας.

Μέσα από αυτήν την ενότητα επιχειρούμε να αναδείξουμε τις αιτίες και τις συνέπειες αυτής της παρακμής, να θίξουμε ευθέως τα κακώς κείμενα και να δώσουμε τροφή για σκέψη, ελπίζοντας σε μια αφύπνιση και αναγέννηση του συλλογικού μας εαυτού.

 

ΘΕΜΑΤΙΚΕΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ

1. Η Εξαφάνιση των Κοινωνικών Αξιών

  • Η κρίση της οικογένειας και του θεσμού της
  • Η διάλυση της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης
  • Ατομισμός, ωφελιμισμός και κοινωνική αδιαφορία

2. Η Νέα Γενιά σε Κρίση

  • Η αποπολιτικοποίηση και η έλλειψη στόχων
  • Η κουλτούρα του TikTok και του lifestyle
  • Νεανική ανεργία, brain drain(φυγή νέων στο εξωτερικό) και ματαίωση(απόγνωση και απογοήτευση των νέων εδώ στην Ελλάδα)

3. Μαζική Κουλτούρα και Εξαθλίωση της Παιδείας

  • Πώς καταρρέει το εκπαιδευτικό σύστημα
  • Η απαξίωση της γνώσης και η θριαμβολογία της αμορφωσιάς
  • Τηλεόραση, trash media και πολιτιστική απονεύρωση

4. Η Πολιτική ως Μηχανισμός Εξουσίας και Όχι Υπηρεσίας

  • Από την πολιτική σκέψη στην πολιτική απάτη
  • Η κομματοκρατία και οι πελατειακές σχέσεις
  • Ατιμωρησία, αδιαφάνεια, πολιτική προδοσία

5. Κράτος - Φάντασμα και Δημόσια Διοίκηση

  • Διορισμοί, ημετερισμός και αναξιοκρατία
  • Δημόσιο: μηχανή εξυπηρέτησης συμφερόντων
  • Οι θεσμοί ως εργαλεία προσωπικής επιβίωση

6. Η Δικαιοσύνη στην Υπηρεσία της Εξουσίας

  • Πολιτικές παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη
  • Υποθέσεις που “κουκουλώθηκαν”
  • Ο ρόλος των δικαστών και η απουσία ευθύνης

7. Ο Πολίτης: Από Κυρίαρχος σε Υποτελής

  • Ο εκφυλισμός της συμμετοχής και του ελέγχου
  • Η πολιτική αδιαφορία ως σύμπτωμα και αιτία
  • Ο πολίτης που δεν διεκδικεί, δεν απαιτεί, δεν ελέγχει

8. Η Διαφθορά ως Κανονικότητα

  • Νομιμοποίηση της ανομίας και της παρανομίας
  • Η διαφθορά ως τρόπος ζωής
  • Ολιγάρχες, εργολάβοι και «νταβατζήδες» της εξουσίας

9. Ηθική και Πνευματική Παρακμή

  • Απουσία προτύπων, απουσία ηθικής πυξίδας
  • Κυνισμός, απάθεια, ψυχική αλλοτρίωση
  • Η Ελλάδα χωρίς πνευματικούς οδηγούς

10. Η Ελπίδα Μέσα από την Αφύπνιση

  • Παραδείγματα αντίστασης
  • Άνθρωποι που μιλούν όταν όλοι σωπαίνουν
  • Το αύριο μέσα από το φως της αλήθειας

Άρθρο Πρώτο

Φαγοπότι και παρακμή: Η τραγωδία του ελληνικού κράτους, 2004 – 2025

Από το 2004 έως το 2025, η Ελλάδα βίωσε μια από τις πιο σκοτεινές και εξευτελιστικές περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της. Μια περίοδος που χαρακτηρίζεται από ακραία κομματοκρατία, χυδαία διαπλοκή, δημοσιονομικό εκτροχιασμό, καταστροφή θεσμών και απροκάλυπτο παρασιτισμό από ένα κρατικοδίαιτο πολιτικό σύστημα που νοιάστηκε μονάχα για τη διαιώνιση της εξουσίας του.

1. Η αρχή της κατάρρευσης: 2004 - 2009

Σε μια περίοδο που η χώρα υποτίθεται ότι θα επένδυε στην "κληρονομιά των Ολυμπιακών Αγώνων", είδαμε μια έκρηξη δαπανών, προσλήψεων και αναθέσεων άνευ διαφάνειας. Δημόσιο χρέος και έλλειμμα έφτασαν σε δυσθεώρητα ύψη. Το κράτος έγινε λάφυρο κομματικών στρατών, με πελατειακές σχέσεις να κυριαρχούν στην αυτοδιοίκηση, στις ΔΕΚΟ, στα νοσοκομεία, παντού.

 

2. Η πτώση στο χάος: 2010 - 2015

Η Ελλάδα εισέρχεται στα μνημόνια μετά από διεθνή απαξίωση. Η δημοσιονομική αλήθεια αποκαλύφθηκε – ένα κράτος-φάντασμα που δανειζόταν για να ταΐζει ψήφους. Οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται υπό την πίεση της τρόικας, αλλά οι βαθιές μεταρρυθμίσεις παρακάμπτονται ή σαμποτάρονται. Το πολιτικό προσωπικό αντί να αλλάξει, μεταμορφώνεται: πρώην υποκριτές μετατρέπονται σε θεματοφύλακες των Μνημονίων που κάποτε κατήγγειλαν.

 

3. Το απόλυτο πολιτικό θέατρο: 2015 - 2019

Η "ελπίδα" μετατράπηκε σε θέατρο χωρίς ντροπή. Υποσχέσεις διαγραφής χρέους, κατάργησης φόρων και "σκισίματος των μνημονίων" κατέληξαν σε νέο μνημόνιο, capital controls και πλήρη υποταγή. Κράτος και θεσμοί χρησιμοποιήθηκαν ωμά για χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, διορισμούς, κομματικές εξυπηρετήσεις. Η κοινωνία βυθίζεται στην παραίτηση και τον κυνισμό.

 

4. Ανάκαμψη ή αναπαλαίωση; 2019 - 2023

Υποσχέσεις για τεχνοκρατική επανεκκίνηση κατέληξαν σε επαναφορά παλαιοκομματικών πρακτικών. Απευθείας αναθέσεις δισεκατομμυρίων, καταπάτηση ανεξαρτησίας θεσμών, ευνοιοκρατία, κολλητοκρατία και κραυγαλέες παρακολουθήσεις πολιτικών και δημοσιογράφων. Τα νοσοκομεία υπολειτουργούν, η Παιδεία υποβαθμίζεται και η Δικαιοσύνη εκτίθεται. Όσοι μίλησαν, στοχοποιήθηκαν.

 

5. Το τελικό ξεγύμνωμα: 2023 - 2025

 

Οι μεγάλες εθνικές τραγωδίες —πυρκαγιές, πλημμύρες, τραγωδία των Τεμπών— ανέδειξαν το πραγματικό πρόσωπο του κράτους: αναλγησία, ανικανότητα, ανευθυνότητα. Χιλιάδες προσλήψεις για κομματικούς λόγους, μηδενικός έλεγχος έργων, διαφθορά στο δημόσιο χρήμα. Καμία παραίτηση, καμία ευθύνη. Η Ελλάδα του 2025 φαντάζει πιο ξεδοντιασμένη από ποτέ, όχι από έλλειψη χρημάτων, αλλά από έλλειψη ντροπής.

 

Ένα γενικό Συμπέρασμα

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα από το 2004 μέχρι το 2025 δεν είναι απλά πολιτική κακοδιαχείριση. Είναι μια εθνική αυτοχειρία από κομματικούς μηχανισμούς που έβαλαν πάνω απ' όλα την επιβίωσή τους. Αν δεν υπάρξει ριζική κάθαρση και αναγέννηση των θεσμών, η χώρα δεν θα προχωρήσει ποτέ πραγματικά. Γιατί δεν φτάνει να αλλάξουν οι κυβερνήσεις. Πρέπει να αλλάξει η κουλτούρα του λαού.

Η βαθιά παρακμή δεν είναι μόνο θεσμική. Είναι πολιτισμική. Είναι το αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που έμαθε να ανέχεται, να βολεύεται, να σωπαίνει. Που αντάλλαξε την ελευθερία με την επιδότηση, την αλήθεια με την προπαγάνδα, τη συμμετοχή με την τηλεθέαση.

Η Ελλάδα έχει παρελθόν που εμπνέει. Το μέλλον της όμως θα γραφτεί μόνο αν σπάσει τον κύκλο του παρασιτισμού και της σήψης. Το ερώτημα είναι απλό:

Ερώτηση προς όλους μας!

Θα συνεχίσουμε να καταπίνουμε το ψέμα – ή θα απαιτήσουμε την αλήθεια;

Η κάθαρση δεν θα έρθει από κάποιον “σωτήρα”. Θα ξεκινήσει μόνο όταν ο πολίτης ξαναγίνει ενεργός, απαιτητικός, ανυπότακτος. Όταν η ηθική και η αξιοκρατία γίνουν αδιαπραγμάτευτα, όχι συνθήματα. Όταν τα κόμματα πάψουν να είναι φέουδα και ξαναγίνουν εργαλεία λαϊκής εντολής. Όταν η ψήφος ξαναγίνει ιερή πράξη και όχι λύτρωση τετραετίας.

 

Δεύτερο Άρθρο 

Παρακάτω σας παρουσιάζουμε ένα εμπεριστατωμένο, αναλυτικό άρθρο για την πολιτική παρακμή που ακολούθησε μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας 2004, με έμφαση στα τεράστια κόστη, την εκτροπή κονδυλίων και τις εγκαταλειμμένες εγκαταστάσεις – για να μείνει ανεξίτηλη η γνώση στον κόσμο.

1. Το τελικό κόστος: από ελπίδα σε βάρος

Το συνολικό κόστος των Αγώνων ανήλθε σε περίπου 8,5–9 δισ. € από το κράτος, ενώ μαζί με τα έξοδα της Οργανωτικής Επιτροπής (ATHOC) το ύψος πλησίασε το 10–11 δισ. $ .

Ειδικά για ασφάλεια δαπανήθηκαν 1,2–1,5 δισ. $, εκτίναξη λόγω των επιπλέον μέτρων μετά την 11η Στρατιωτική επίθεση .

Παρά τις αρχικές «χαμηλές» εκτιμήσεις, η πραγματικότητα ξεπέρασε κατά πολύ: όπως διευκρίνισε ο Υπ. Οικονομικών Στορουνάρας, το καθαρό κόστος υποδομών υπολογίστηκε σε περίπου 4,5 δισ. €, μετά από τις συνεισφορές της ATHOC και τις επενδύσεις στην υγεία και την αρχαιολογία .

 

2. Έκρηξη υπερβάσεων & φαινόμενα κακοχερίσματος

Οι υπερβάσεις ξεπέρασαν το 170% επί του αρχικού προϋπολογισμού, αποτέλεσμα της «Blank‑Check Syndrome», των καθυστερήσεων και των διαρκών τροποποιήσεων .

Σε επίπεδο εγκαταστάσεων, παραδείγματα «αστρονομικών» υπερβάσεων είναι:

Stadia στο Ελληνικό: από 32 εκ. € → 200 εκ. €.

Ιππικό Κέντρο: από 22,6 εκ. € → 110 εκ. €.

Ολυμπιακό Στάδιο (Καλατράβα): από 9 εκ. € → 399 εκ. € .

Αυτές οι αυξήσεις προέκυψαν από το αδιαφανές σύστημα ανάθεσης έργου, τις άμεσες εντολές και τις χωρίς σχέδιο αναθεωρήσεις – πάντα με τιμολόγια που «φούσκωναν» .

 

3. Η κληρονομιά υποδομών: από επίτευγμα σε κατάρρευση

Πλεονεκτήματα που παρέμειναν:

Τα νέα μέσα μεταφοράς – μετρό, τραμ, πλοία, Αττική οδός, τραμ – αναπτύχθηκαν και ολοκληρώθηκαν, επιταχύνοντας τη βιωσιμότητα της Αθήνας .

Έργα στα νοσοκομεία και αρχαιολογικούς χώρους, προϋπολογισμού άνω των 2 δισ. €, αποτέλεσαν μακροπρόθεσμη επένδυση .

Αρχικά «λευκά ελέφαντα»:

Εγκαταστάσεις όπως το Faliro Beach Volleyball, Hellinikon Canoe/Kayak Slalom, Goudi complex κ.ά. χρησιμοποιήθηκαν ελάχιστα έως καθόλου, μένοντας εγκαταλειμμένες ή με ελλιπείς χρήσεις .

Το Hellinikon Arena κατεδαφίστηκε μόλις το 2022, παρόλο που κόστισε 49 εκ. €.

Φαινόμενα όπως τα σκουριασμένα ταβάνια του Καλατράβα και η διάλυση του βελοδρόμιου έχουν οδηγήσει σε προσωρινές διακοπές λειτουργίας και αναζητούνται πόροι από την ΕΕ για επιδιόρθωση .

 

4. Κόστος συντήρησης & οικονομική επιβάρυνση χωρίς απόδοση

Η εκτιμώμενη ετήσια δαπάνη για συντήρηση των εγκαταστάσεων ξεπερνούσε τα 100 εκ. €/έτος, αλλά έγιναν ελάχιστα έργα μετά το 2008 .

Η εγκατάλειψη οδήγησε σε ζημιές, βανδαλισμούς, σκουριά και ρήγματα – τελικά απειλώντας τη χρήση τους για τη γειτονική κοινωνία .

 

5. Επιπτώσεις: οικονομική κρίση & πολιτική παρακμή

Οι Ολυμπιακοί έσπρωξαν το δημόσιο χρέος πάνω 71 δισ. € έως το 2005 και άλλα 145 δισ. € έως το 2010 .

Η κρίση 2008-10 εντάθηκε από το «ολυμπιακό βάρος», αν και κριτικοί και υπερασπιστές του εγχειρήματος συγκρούονται για τον βαθμό ευθύνης .

Το στίγμα της διαφθοράς ("κατασκευαστική απελευθέρωση" για τοπικές ελίτ και εργολάβους) έγινε σύμβολο πολιτικής οπισθοδρόμησης .

 

6. Lessons Learned: τί μένει για το μέλλον

Το φαινόμενο "white elephants" είναι κλασικό παράδειγμα κακής διαχείρισης – τονίζει την ανάγκη για συνεπή business plan, πριν εγκριθούν μπίζνες δημοσίου χρήματος .

Η μελέτη του Flyvbjerg κ.ά. δείχνει ότι κάθε Ολυμπιακοί υπερβαίνουν τον προϋπολογισμό κατά μέσο όρο 172%, λόγω σύμπτυξης χρονοδιαγραμμάτων, καθυστερήσεων, διοικητικών αστοχιών – δηλαδή μόνιμος κίνδυνος για κάθε χώρα, χειροτερεύει χωρίς αλλαγή πολιτικής συμπεριφοράς.

Παγκόσμιο μήνυμα: χωρίς σοβαρό long‑term πλάνο, ευθύνη και διαφάνεια, τέτοια mega‑projects γίνονται βάρος κι όχι κληρονομιά.

Συμπέρασμα & Προτάσεις

1. Διαφάνεια & σχεδιασμός: κανένα έργο χωρίς αξιολόγηση βιωσιμότητας 10–20 ετών.

2. Όρια στο κράτος: χωρίς συνέπεια κόστους και χρήση, αυξάνονται οι κίνδυνοι διαφθοράς.

3. Συνεργασία με ιδιωτικό τομέα: δημόσιο-ιδιωτικές συμφωνίες (DPPs), leasing, σταθερή διαχείριση.

4. Εναλλακτικότητα χρήσης: μετατροπή εγκαταστάσεων σε κοινωφελείς χρήσεις (π.χ. πολιτιστικά κέντρα, εμπορικά, δημοτικά).

5. Τυπικός έλεγχος & εποπτία: περιοδικοί μηχανικοί έλεγχοι, δημοσιοποίηση αποτελεσμάτων.

Μόνο έτσι μπορεί να μετατραπεί η πολιτική δόξα σε βιώσιμο δημόσιο όφελος – και να μην μείνει η Ελλάδα με «ουλές» Ολυμπιακής παρακμής.

Τελειώνοντας το άρθρο μου να αναφέρουμε ότι οι αγώνες της Αθήνας δεν ήταν απλώς αθλητικό γεγονός· ήταν αποφασιστική στιγμή για το αν η χώρα διαχειρίζεται το δημόσιο χρήμα με σχέδιο και σεβασμό ή με αυτοκρατορική βιασύνη και σπατάλη. Η ιστορία αυτή αξίζει να γνωριστεί πλήρως. Είναι μάθημα για κάθε μελλοντική διοργάνωση – και για κάθε πολίτη που απαιτεί λογοδοσία.

Άρθρο Τρίτο 

Η Σιωπηλή Κατοχή: Όταν η Πατρίδα Υποδουλώνεται Χωρίς Τανκς

Σε μια εποχή όπου η Ελλάδα φαινομενικά είναι ελεύθερη και ανεξάρτητη, η αλήθεια είναι πως βιώνει μια νέα μορφή κατοχής – ύπουλη, σιωπηλή και πιο βαθιά από ποτέ. Χωρίς στρατούς, χωρίς σφαίρες, χωρίς σημαίες εισβολέων. Η χώρα υποδουλώθηκε με μνημόνια, εξαρτήσεις και συμβάσεις υποτέλειας.

Το 2010, με πρόσχημα την οικονομική «σωτηρία», η Ελλάδα μπήκε σε καθεστώς επιτροπείας. Το πρώτο μνημόνιο υπογράφηκε χωρίς καμία λαϊκή συναίνεση, επιβλήθηκε από τους δανειστές και εφαρμόστηκε από ελληνικές κυβερνήσεις που δρούσαν ως τοποτηρητές ξένων συμφερόντων [1]. Από τότε και μέχρι σήμερα, οι «μεταρρυθμίσεις» δεν αποσκοπούν στην ευημερία του λαού, αλλά στην εξυπηρέτηση των τοκογλύφων.

Το ΤΑΙΠΕΔ και ο υπερφορέας του Υπερταμείου (ΕΕΣΥΠ) ιδρύθηκαν για να εκχωρηθεί η δημόσια περιουσία για 99 χρόνια [2]. Λιμάνια, αεροδρόμια, υποδομές, γη, μεταβιβάστηκαν σε ξένα funds και πολυεθνικές. Ο ΟΛΠ πήγε στην COSCO, 14 αεροδρόμια στη Fraport, ο ΑΔΜΗΕ στους Κινέζους της State Grid. Κάθε τι στρατηγικής σημασίας πλέον ανήκει αλλού.

Η πολιτική εξουσία μετατράπηκε σε εργαλείο διεκπεραίωσης εντολών. Το Κοινοβούλιο ψηφίζει νόμους κατ’ απαίτηση των «θεσμών», ενώ όποιος πολιτικός εναντιωθεί, χαρακτηρίζεται «λαϊκιστής» ή απομονώνεται. Το Σύνταγμα παραβιάστηκε επανειλημμένα με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και fast-track ψηφοφορίες-ντροπή [3].

Η νέα κατοχή δεν χρειάζεται τανκς. Χρησιμοποιεί τα εξής μέσα:

  • Τη χειραγώγηση μέσω των ΜΜΕ, που λαμβάνουν εκατομμύρια ευρώ για να συντηρούν τον φόβο και την πειθαρχία [4].
  • Την εκπαιδευτική αποχαύνωση, που καλλιεργεί πειθήνια και αποπολιτικοποιημένα παιδιά, χωρίς κρίση και ιστορική μνήμη.
  • Τη μετανάστευση της νεολαίας, που στερείται ευκαιριών και φεύγει μαζικά, αφήνοντας πίσω έναν πληθυσμό γηρασμένο και παραιτημένο.
  • Την αλλοίωση του κοινωνικού σώματος μέσω ανεξέλεγκτης μετανάστευσης και διάλυσης της εθνικής ταυτότητας με πολυπολιτισμικά ιδεολογήματα [5].
  • Την πλήρη εξάρτηση από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο σε θέματα οικονομίας, δικαιοσύνης, ενέργειας και άμυνας.

Η Ελλάδα δεν κυβερνιέται από Έλληνες. Τα κέντρα αποφάσεων είναι έξωθεν. Οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται, αλλά η πολιτική παραμένει η ίδια: υποτέλεια, διάλυση και σιωπή. Η δικαιοσύνη δεν λειτουργεί υπέρ του πολίτη, αλλά ως μηχανισμός κάλυψης του πολιτικού εγκλήματος.

 

Η σιωπηλή κατοχή βρίσκεται:

  • Στους νέους που φεύγουν γιατί «δεν υπάρχει μέλλον».
  • Στους ηλικιωμένους που ζουν με συντάξεις-φιλοδωρήματα.
  • Στα σχολεία που δεν διδάσκουν πια Πατρίδα, Πίστη, Ιστορία.
  • Στις εκλογές-παρωδία που δεν αλλάζουν τίποτα.
  • Στην απουσία εθνικής στρατηγικής και αξιοπρέπειας.

Μόνο όταν συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε υπό κατοχή, θα μπορέσουμε να αντιδράσουμε. Η αφύπνιση είναι η μόνη ελπίδα. Όχι με σημαίες κομμάτων, αλλά με εθνική συνείδηση και ενότητα.

Η Ελευθερία δεν παραχωρείται. Κερδίζεται.

Πηγές:

[1] Το πρώτο Μνημόνιο Ελλάδας-ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΕ (Μάιος 2010), επίσημο έγγραφο: https://www.imf.org/external/pubs/ft/scr/2010/cr10110.pdf

[2] Ν. 4389/2016: Ίδρυση Υπερταμείου και παραχώρηση για 99 έτη – ΦΕΚ Α' 94/27.5.2016

[3] Έκθεση Venice Commission (2011): Κριτική στην κατάχρηση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου

[4] Λίστα Πέτσα (2020): Κατανομή 20 εκατ. ευρώ σε ΜΜΕ, πηγή: https://meganisi-news.gr/2020/06/20/lista-petsa/

[5] Eurostat (2023): Η Ελλάδα στην κορυφή αφίξεων μεταναστών ανά 1000 κατοίκους, https://ec.europa.eu/eurostat

Άρθρο Τρίτο

Η Εθνική Παρακμή της Ελλάδας (2009–2025): Πολιτική, Κοινωνική, Δημογραφική και Πολιτισμική Καθίζηση

Η Ελλάδα, από το 2009 και έπειτα, εισήλθε σε μια βαθιά και πολυδιάστατη κρίση που εξελίχθηκε σε πολιτισμική και εθνική παρακμή. Δεν πρόκειται απλώς για μια οικονομική ύφεση, αλλά για μια πορεία αποσύνθεσης θεσμών, κοινωνίας, ταυτότητας και πληθυσμιακής συνέχειας. Η κρίση πλέον είναι υπαρξιακή.

 

1. Οικονομική Υποδούλωση και Μνημόνια (2010–σήμερα)

  • Το 2009, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ήταν στο 126% του ΑΕΠ. Το 2010, η χώρα μπήκε στο πρώτο Μνημόνιο με το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ. Η συνέχεια υπήρξε καταστροφική:
  • Απώλεια 25% του ΑΕΠ έως το 2016 – συγκρίσιμη με καταστάσεις πολέμου [¹].
  • Το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε στο 206% του ΑΕΠ το 2020 και παραμένει από τα υψηλότερα στον κόσμο [²].
  • Η ανεργία κορυφώθηκε στο 27,5% το 2013· η νεανική ανεργία ξεπέρασε το 60% [³].
  • Περισσότεροι από 500.000 Έλληνες (κυρίως επιστήμονες και νέοι) μετανάστευσαν την περίοδο 2010–2020 [⁴].
  • Το κατώτατο όριο μισθού μειώθηκε το 2012 κατά 22% και 32% για νέους [⁵].

Η περιβόητη «έξοδος από τα μνημόνια» το 2018 ήταν λογιστική και όχι ουσιαστική: η χώρα παραμένει σε καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας έως και σήμερα [⁶].

2. Πολιτική Εξαχρείωση και Εξάρτηση

  • Οι ελληνικές κυβερνήσεις της τελευταίας 15ετίας:
  • Εφάρμοσαν άνευ όρων τις εντολές των δανειστών χωρίς αντίσταση.
  • Παρέδωσαν εθνική περιουσία στο «Υπερταμείο» έως το 2115 [⁷].
  • Ψήφισαν πλήθος αντισυνταγματικών μέτρων με διαδικασίες-εξπρές.
  • Συνέβαλαν στο ξεπούλημα στρατηγικών υποδομών (ΔΕΗ, ΟΛΠ, ΟΤΕ, ΕΛΠΕ κ.ά.) [⁸].
  • Προχώρησαν στην Συμφωνία των Πρεσπών (2018), εκχωρώντας το όνομα «Μακεδονία» [⁹].
  • Η πολιτική σκηνή παραμένει αποκομμένη από τον λαό, με χαμηλή συμμετοχή στις εκλογές και συνεχή απαξίωση κομμάτων και θεσμών.

3. Κοινωνική Διάλυση – Παραμέληση της Οικογένειας

  • Η γέννηση παιδιών έχει καταρρεύσει: από 118.000 γεννήσεις το 2008 σε 84.000 το 2023 [¹⁰].
  • Οι γάμοι μειώνονται, οι εκτρώσεις αυξάνονται, και η μοναξιά χτυπά 1 στους 3 πολίτες [¹¹].
  • Η βία, η εγκληματικότητα και η ανομία ενισχύονται, ενώ οι Έλληνες νιώθουν ανασφαλείς στις πόλεις τους [¹²].
  • Τα ναρκωτικά, η ψυχική κατάθλιψη και η αυτοκτονικότητα αυξάνονται σταθερά – ειδικά στους νέους [¹³].

4. Δημογραφική Καταστροφή – Πληθυσμιακή Υποκατάσταση

  • Ο πληθυσμός της χώρας μειώθηκε από 11,1 εκατ. το 2011 σε 10,4 εκατ. το 2024 [¹⁴].
  • Οι θάνατοι ξεπερνούν τις γεννήσεις κάθε χρόνο κατά δεκάδες χιλιάδες [¹⁵].
  • Η χώρα γερνά ραγδαία: ο μέσος όρος ηλικίας ξεπέρασε τα 46 έτη [¹⁶].
  • Ταυτόχρονα, η εισροή λαθρομεταναστών και η πολιτική ενσωμάτωσης αλλοδαπών προωθεί την αλλοίωση εθνικού χαρακτήρα.

5. Πολιτισμική Αλλοτρίωση – Αποκοπή από τις ρίζες

  • Η παιδεία κατέρρευσε: ελληνική γλώσσα, ιστορία και αρχές υποβαθμίζονται διαρκώς.
  • Ο ελληνικός πολιτισμός δέχεται επιθέσεις: αποκαθήλωση αγαλμάτων, γελοιοποίηση της Ορθοδοξίας και αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας.
  • Η πολιτιστική παραγωγή (λογοτεχνία, τέχνη, κινηματογράφος) κυριαρχείται από δυτική παρακμιακή επιρροή ή χυδαίο «νεοελληνισμό».

6. Ηθική και Πνευματική Κατάπτωση

  • Το αίσθημα αξιοπρέπειας, ελευθερίας, ευθύνης εξασθενεί.
  • Η νέα γενιά μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον κυνισμού, τεχνητής διασκέδασης και απάθειας.
  • Το Κράτος δεν εμπνέει, δεν καθοδηγεί, δεν προστατεύει – έχει μετατραπεί σε διαχειριστή παρακμής.

Επίλογος – Αναστροφή ή Τέλος;

Η Ελλάδα του 2025 δεν είναι απλώς μια χώρα σε κρίση. Είναι ένα έθνος σε υπαρξιακό κίνδυνο. Χρειαζόμαστε παλιγγενεσία – όχι μόνο πολιτική ή οικονομική, αλλά εθνική και ηθική.

Η ελπίδα υπάρχει μόνο αν ο ελληνικός λαός ξυπνήσει, απαιτήσει εθνική ανεξαρτησία, στήριξη της οικογένειας, ανάταξη της παιδείας και επιστροφή στις παραδοσιακές του ρίζες: την πίστη, την πατρίδα, την ελληνική ψυχή.

Πηγές / Παραπομπές

  • 1. Eurostat – GDP contraction Greece (2009–2016): ec.europa.eu/eurostat
  • 2. IMF Country Data – Greece Debt (2020–2024)
  • 3. Hellenic Statistical Authority (ELSTAT) – Unemployment 2013
  • 4. Brain Drain Report (Dianeosis, 2020)
  • 5. ΦΕΚ Β’ 3008/2012 – Νόμος για κατώτατο μισθό
  • 6. European Commission – Enhanced Surveillance Greece (2023)
  • 7. Σύσταση ΕΕΣΥΠ (Υπερταμείου) Ν.4389/2016
  • 8. ΤΑΙΠΕΔ – Λίστα αποκρατικοποιήσεων
  • 9. Συμφωνία Πρεσπών – ΦΕΚ A’ 149/2018
  • 10. ΕΛΣΤΑΤ – Γεννήσεις 2008–2023
  • 11. Ινστιτούτο Δημογραφικών Ερευνών – Μοναχικά νοικοκυριά, εκτρώσεις
  • 12. ΕΛΑΣ στατιστικά – Εγκληματικότητα ανά έτος
  • 13. ΕΟΔΥ – Ψυχική Υγεία, Κατάθλιψη, Αυτοκτονίες
  • 14. Απογραφή 2011 & 2021 – ΕΛΣΤΑΤ
  • 15. Eurostat Vital Statistics – Births/Deaths in Greece
  • 16. Eurostat – Median age of population